Ένα μυαλό

Ένα μυαλό
και κάτι άλλο

26/03/2012

Το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι το να θυμώσεις.
Το δυσκολότερο είναι το να κατανοήσεις.
Για να κατανοήσεις, πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό.

Παρότι το δικό μου μυαλό είναι διαυγέστερο από ποτέ, δεν κατανοεί πώς αφήνεται να θυμώνει. Και δε θυμώνει πάρά μ' εμένα την ίδια. Γιατί επιτρέπει να συννεφιάζουν τις λιακάδες της ψυχής μου, αναγκάζοντάς με να δημιουργήσω ανέμους...Να φυσήξω και να διαλυθούν.
Το καλό είναι ότι, έστω κι έτσι, πάντα υπάρχουν λύσεις.
Μόνο τα πραγματικά προβλήματα ΔΕΝ έχουν λύσεις...
Την καλημέρα μου!

25/03/2012

Σήμερα "έφαγα" τα πρώτα μου δακρυγόνα...
Σήμερα ορκίστηκα να μην ξαναψεκάσω με εντομοκτόνο καμία κατσαρίδα, κουνούπι, μύγα ή οτιδήποτε άλλο διεκδικεί τη θέση του σ' αυτόν τον κόσμο...

22/03/2012

Σήμερα θα μιλήσω για το αύριο




Αύριο, λοιπόν, είναι Παρασκευή. Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι, αλλά για την ώρα αυτό δε συμβαίνει. Αρχικά, προβλέπεται δύσκολη μέρα στη δουλειά, καθώς θα καλύπτω τρεις θέσεις. (Μα σε όλους τώρα έτυχε να πρέπει να λείψουν...)
Τέλος πάντων. Θα τα καταφέρω. Το μετά είναι το θέμα. Γιατί αν έχει μια ημέρα σαν τη σημερινή ή τη χθεσινή, θα θέλω να πάρω τα βουνά, τα λαγκάδια και τις θάλασσες...Αυτά δεν ξέρω αν θα θέλουν να τα πάρω.
Από την άλλη, η επισκέπτρια που περιμένω, δεν είναι και πολύ σίγουρη αν θέλει να έρθει. Αν έρθει, οκ. Το πρόγραμμα θα κυλήσει από μόνο του. Άμα δεν έρθει...ξέρω. Θα ψάχνω να πνίξω λέξεις και ήχους σε μπύρες, κρασιά και τσίπουρα, θα τρέχω Μαρτιάτικα για το δεύτερο μπάνιο στη θάλασσα και θα σκέφτομαι...
Αυτό το τελευταίο είναι που με ζορίζει περισσότερο.
Λεφτά για ναρκωτικά δεν υπάρχουν. Οι άκρες χαμένες.
Ευτυχώς υπάρχουν οι μουσικές...

12/03/2012

Η μέρα ξεκίνησε με 37,2...Το στομάχι μου μ' έχει πεθάνει, αλλά ήρθε δεύτερο και δεν το ξέρει.Θέλω να καταφέρω να φάω τις δυο μου φρυγανιές με λίγο γάλα και να ξανακοιμηθώ. Και να κοιμάμαι όλη τη μέρα. Θέλω να γίνω καλά. Θέλω να μην κάνει κρύο. Κάνένα επόμενο πρωί.
Πόσο ν' αντέξει ένα κορμί που βράζει τις νύχτες και ξεπαγιάζει τα πρωινά; Δεν ξέρω τί ανωμαλία κουβαλάνε οι Σκωτσέζοι, εμένα μ' αρρωσταίνει.
Μπορεί να μην πάω στη δουλειά ούτε αύριο. Έχω το σημαντικότερο λόγο που θα μπορούσε να υπάρξει για να πάω, αλλά φοβάμαι ότι θα καταρρεύσω. Φοβάμαι...Πόσο καιρό είχα να φοβηθώ...!
Καταρρέω ήδη, αλλά προσπαθώ να το κρύψω απ' όλους. Μπορεί και να τους το λέω κάποιες φορές, αλλά δε με πιστεύουν. Κι αυτό είναι το καλύτερο. Είναι αστείο να λες την αλήθεια και να μη σε πιστεύουν. Και συχνά βολικό.
Είναι σαν το χιονόνερο που ρίχνει έξω. Είναι αλήθεια ότι ξεκινάει ως χιόνι...τώρα αν φτάνει σε ΄σενα ως νερό και το θεωρείς ψέμμα, είναι δικό σου πρόβλημα...