Κάποτε τραγούδαγα κι εγώ...

Κάποτε κι εγώ ...
Έγραφα ποιήματα. Ζωγράφιζα. Έκανα πυρογραφίες. Έπαιζα φυσαρμόνικα. Χόρευα. Τραγουδούσα δυνατά. Περπατούσα. Φωτογράφιζα.

Τώρα ο παλιός μου εαυτός είναι κλεισμένος σε κουτιά διαφόρων μεγεθών. Κομμάτι - κομμάτι.

Το "γιατί" δε θέλω να το ξέρω. Δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, ούτως ή άλλως...
Αυτό που ξέρω είναι πως θέλω να το αλλάξω.

Χρειάζομαι διακοπές. Χαλάρωση. Άδειασμα του μυαλού. Γέμισμα της ψυχής. Γιατί είναι καιρός να το παραδεχτώ. Η ψυχή μου είναι άδεια πια. Δεν ήταν πάντα. Έγινε.

Δεν είναι μη αναστρέψιμο αυτό, έτσι δεν είναι; Ε;
Ε;
Ε, αισιόδοξοι του κόσμου;
Δεν είναι...
Ε;

Η Άννα, το λουκέτο και τα νεύρα μας

Διαγράψανε την Άννα από το ΜΗ. Δε λέω ότι δεν είχαν λόγο ή ότι δεν ήταν επόμενο. Αλλά τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο. Καιρό τώρα έχουμε γεμίσει Καραγκιόζηδες 3ης διαλογής. Και δε γελάμε κιόλας με τις ηλιθιότητές τους! Άλλος τα ξέρει όλα, άλλος τα έχει ζήσει όλα, άλλος έχει ανοιχτή επικοινωνία με Θεούς και Αγγέλους...Κι εγώ με Άγγελο έχω επικοινωνία, αλλά δεν κάνω έτσι.
Δε γουστάρουμε σωτήρες ρε! Ούτε εγώ, ούτε η Άννα, ούτε αρκετοί άλλοι που ξέρω. Σιχαμερά όντα που για κάθε τί έχετε το "σωστό" σε προσφορά (στα 2 το τρίτο δώρο)!!!
Περίμενα καιρό τώρα να σουτάρετε αυτόν το γελοίο είρωνα και θρασύδειλο χριστιανοαυτόνομο απόστολο. Και καταλήγει η φάση να διώκεται η Άννα; Επειδή εξοργίστηκε και το είπε;
Σκατά!

τέλος πάντων...αν έχει και σ' αυτό το χώρο λογοκρισία, μπορεί και να μην ξαναγράψω...να μου κάνουν ΜΠΑ-Ν!
αμα θέλετε να τα πούμε για κάνα καφέ, στείλτε μου κρυφό μήνυμα να συναντηθούμε και να αθυροστομήσουμε ελεύθερα!!!

Εδώ και...

...ενάμιση χρόνο δεν ασχολούμαι με τον εαυτό μου.
Εδώ και ενάμιση μήνα δεν ασχολούμαι με το blog μου.
Εδώ και τώρα τα κάνω και τα δύο.

τί θέλω και τί δε θέλω
έχω βαρεθεί.

Ξεκίνησα από τα εύκολα, πάνε χρόνια τώρα, τα "δε θέλω".
Συνέχισα με τα δύσκολα, τα "θέλω".
Τώρα τα "δε θέλω" γίναν δύσκολα και τα "θέλω" εύκολα.
Και τα δύο στη θεωρία. Στην πράξη...απραξία.

Σφίγγεται το στομάχι κόμπος, σα Γόρδιος δεσμός, κι ο ΜέγΑλέξανδρος έχει πεθάνει από χρόνια.
Και πες πως έστω και για μια στιγμή γίνομαι εγώ, όχι Μέγας, αλλά τουλάχιστον Αλέξανδρος. Και παίρνω σπαθί να κόψω το δεσμό, να διαλύσω τον κόμπο...
Πώς θα ζήσω έπειτα χωρίς στομάχι;