Ένα μυαλό

Ένα μυαλό
και κάτι άλλο

14/02/2015

Η ζωή της


Μια φράση από μια αγαπημένη μου ταινία, μου τριβελίζει απ' το πρωί το μυαλό: “...εγώ, σαν το Θεό, δεν παίζω με ζάρια και δεν πιστεύω σε συμπτώσεις”. Δεν είναι σύμπτωση λοιπόν το ότι σήμερα, παραμονή του Αγίου Βαλεντίνου, μετακόμισε στην πολυκατοικία μου αυτό το πλάσμα, που μ' έκανε να ξαναζήσω την παραζάλη που σου προκαλεί ο κεραυνοβόλος έρωτας. Είχα αποφασίσει από χθες μην πάω σήμερα στο γραφείο και να δουλέψω το κείμενο για την Οργάνωση από το σπίτι κι έτσι την είδα σε μια από τις οθόνες μου να μπαίνει στο καινούριο της διαμέρισμα. Από 'κείνη τη στιγμή δε μ' ενδιέφερε πια να κοιτάξω την εικόνα κανένός άλλου από τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μου. Μόνο το δικό της, γεμάτο κούτες, τσάντες, σακίδια κι έπιπλα κι εκείνη στη μέση, χωρίς καμιά διάθεση να τακτοποιήσει οτιδήποτε. Τέλεια, μέσα στην απόλυτη απραξία της.

Περιττό να πω ότι το κείμενο περί της μέχρι σήμερα επιτυχίας της Οργάνωσης στο θέμα της λειτουργίας της ελευθεριακής μας κοινωνίας παραμένει ως τώρα ένα λευκό χαρτί. Χθες το βράδυ πριν κοιμηθώ το είχα σχεδόν στήσει στο μυαλό μου. Θα άρχιζα με μια αναδρομή στο πώς ξεκίνησε η Οργάνωση, πώς εξαπλώθηκαν οι ιδέες της κοινωνικής ελευθερίας, της παντελούς έλλειψης της αναγκαιότητας του να ντρέπεται κάποιος για όσα κάνει και της επικράτησης του δόγματος “όλα στο φως”. Θα συνέχιζα με το πόσο θετικά εξελίχθηκε η κοινωνία έχοντας πλέον ως βάση την αποδοχή της ανθρώπινης φύσης σε όλες τις εκφάνσεις της και πόσο πιο ελεύθεροι αισθανόμαστε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, την καθημερινότητα και τις επιλογές μας. Χωρίς ντροπή, χωρίς τύψεις, χωρίς τιμωρία. Το κείμενο θα κατέληγε στην επιτομή της αποδοχής - και κατ' επέκταση του ελεύθερου βίου - κάθε πολίτη της χώρας, με την εγκατάσταση συστημάτων οπτικοακουστικού υλικού σε κάθε σπίτι, διαμέρισμα, επιχείρηση, προκειμένου να είναι διαθέσιμη σε όλους η εικόνα της ζωής οποιουδήποτε, καταργώντας έτσι την αναχρονιστική άποψη της αναγκαιότητας της ιδιωτικότητας του βίου. Απαραίτητη σημείωση στο κείμενο θα ήταν η μείωση της εγκληματικότητας από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν οι κάμερες, μια που εκτός από τη δυνατότητα της πληροφόρησης για τη ζωή του γείτονα, παρέχουν και αυτήν του ελέγχου και της παρέμβασης, προκειμένου ν' αποφευχθεί κάποια μη αναστρέψιμη κατάσταση. Φυσικά, ακόμη καταγράφονται περιστατικά βίας, ακόμα και φόνοι, αλλά οι στατιστικές της Οργάνωσης δείχνουν ότι τα ποσοστά βαίνουν μειούμενα κι αυτό αποτελεί τεράστια επιτυχία, κάτι που με κάνει να φουσκώνω από υπερηφάνια για το ότι είμαι ένα από τα άτομα του πυρήνα της Οργάνωσης από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της.

Τώρα όμως, το μυαλό και τα μάτια μου έχουν κολλήσει σ' αυτήν την κοπέλα. Τη βλέπω μέσα από την οθόνη μου να σκαλίζει τα πράγματά της και να καθεται στα πλακάκια του διαμερίσματος, κρατώντας έναν μαρκαδόρο κι ένα τετράδιο. Είναι τόσο όμορφη! Θέλω ν' ανέβω στον 6ο, να της χτυπήσω την πόρτα και με αφορμή το καλωσόρισμα να την προσκαλέσω για καφέ. Μας φαντάζομαι ήδη να μιλάμε πίνοντας ένα αρωματικό μίγμα βραζιλιάνικου καφέ, να γελάμε και ν' αγγιζόμαστε δήθεν τυχαία, καθώς της προσφέρω κουλουράκια βανίλιας. Όσο την κοιτάζω να γράφει στο τετράδιό της, η φαντασία μου οργιάζει. Φαντάζομαι πώς θα είναι να φιλάω τα σαρκώδη της χείλια, να μυρίζω τα μαλλιά της και ν' αγγίζω τον πορσελάνινο λαιμό της. Το μυαλό μου πάει ακόμη παραπέρα, όμως μια σκέψη παγώνει τη φαντασίωσή μου.
Οι κάμερες! Η σκέψη του ότι οι γείτονες θα είναι θεατές στην πλοκή του ερωτικού μας ειδυλλίου - και κατά κάποιο τρόπο συμμετέχοντες - μου δημιουργεί για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένα ιδιαίτερα δυσάρεστο συναίσθημα. Μια ξεχασμένη λέξη καρφώνεται στο νου μου. Αποκλειστικότητα. Αυτήν την κοπέλα τη θέλω μόνο για μένα! Δε θέλω να τη δει κανείς άλλος να μου δίνεται ολοκληρωτικά. Και δεν έχει να κάνει με ντροπή. Έχει να κάνει... ω, Θεέ ανύπαρκτε! … με την ιδιοκτησία! “Μόνο δική μου!”, αυτό θέλω να είναι.

Ρίχνω μια ματιά στις οθόνες των άλλων διαμερισμάτων. Στον 1ο όροφο δεν κινείται τίποτα. Όλοι έχουν πάει στις δουλειές τους. Στο 2ο η κυρία Μαρία μαγειρεύει βλέποντας πρωινάδικα. Στον 3ο τα “φοιτητάκια” μόλις ξύπνησαν και πίνουν καφέ στρίβοντας τριφυλλάκια. Αυτούς δεν τους απασχολεί και πολύ το θέμα της κάμερας, έτσι κι αλλιώς. Στο δικό μου όροφο ο κυρ-Γιάννης κάθεται και παρακολουθεί ένα-ένα τα διαμερίσματα στις οθόνες του. Παλιό μέλος της ομάδας - πρόδρομου της Οργάνωσης, θεωρεί ότι “είναι ευθύνη μας να εργαζόμαστε ακούραστα για να πετύχει το εγχείρημα” και όντας συνταξιούχος δεν ασχολείται με τίποτε άλλο, εκτός της καταγραφής και της ανάλυσης των παρατηρήσεών του. Στον 5ο, ο εργένης και γόης της πολυκατοικίας ξεπροβοδίζει μια ακόμη κατάκτησή του απ' το χθεσινοβραδυνό πάρτυ, λοξοκοιτώντας την οθόνη του διαμερίσματος της νέας μας ενοίκου!

Αυτό το τελευταίο με ξαναγυρνά στο αντικείμενο του πόθου μου. Όση ώρα παρακολουθούσα τα υπόλοιπα διαμερίσματα, εκείνη έχει στήσει απ'τον έναν τοίχο στον άλλον ένα σκοινί, λες και θ' απλώσει μπουγάδα. Αντί για ρούχα όμως, κρεμάει με μανταλάκια σελίδες απ' το τετράδιό της. Κάνω ζουμ στην πρώτη και διαβάζω. Συνθήματα του κινήματος “Αυτοδιάθεση”. Η Αυτοδιάθεση προέκυψε από μια διάσπαση της Οργάνωσης, η οποία υποστήριζε την ατομική ελευθερία ως σημαντικότερη της κοινωνικής. Τα περισσότερα μέλη της κατέφυγαν σε εγκαταλελλειμένα χωριά, κυρίως στα ορεινά της χώρας, όταν η Οργάνωση επικράτησε ως πολιτικοκοινωνικό σύστημα. Από τότε, ένα ειδικό τμήμα της Οργάνωσης, εφόσον εντοπίσει κάποιο μέλος της Αυτοδιάθεσης σε αστικό κέντρο ή οργανωμένο επαρχιακό σύστημα, το εντάσσει υποχρεωτικά, για ένα χρόνο τουλάχιστον, στο ισχύον κοινωνικό καθεστώς, παρέχοντάς του ταυτόχρονα στέγη κι εργασία σε κάποιο απ' τα δίκτυα κοινωφελούς προσφοράς.
Η συνειδητοποίηση της σύγκρουσης των απόψεών μας κάθε άλλο παρά μειώνει τον πόθο μου για 'κείνη. Η πρόκληση να την κατακτήσω τόσο στο σώμα, όσο και στο μυαλό, γίνεται σε μια στιγμή θέμα ζωής ή θανάτου. Με τα μάτια στην οθόνη, αρπάζω τα παπούτσια μου, αποφασισμένος ν' ανέβω να τη συναντήσω από κοντά. Έχει ήδη γεμίσει το σκοινί με σελίδες απ' άκρη σ' άκρη κι όσο προχωρά τα συνθήματα γίνονται όλο και πιο σκληροπυρηνικά. Καθώς σηκώνομαι να φύγω, τη βλέπω να στέκεται στη μέση του δωματίου και τα μάτια της μου μοιάζουν με ήλιους από άλλους γαλαξίες. Η λάμψη όμως έρχεται απ' το χέρι της. Στέκεται κοντά στην κάμερα και θα 'παιρνα όρκο πως με κοιτάει στα μάτια. Με μια γρήγορη κίνηση περνά το χέρι μπροστά απ' το λαιμό της κι η οθόνη μου γεμίζει με αίμα.

Έχω παγώσει. Ένα τρέμουλο διαπερνά όλο μου το σώμα. Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Βλέπω στην οθόνη μου τον κυρ-Γιάννη να σπάει την πόρτα της και να πέφτει πάνω στο κοκκαλωμένο της σώμα πιέζοντας το λαιμό της με μια πετσέτα. Στο άλλο του χέρι κρατά το κινητό του τηλέφωνο και καλεί γι' ασθενοφόρο. Η κυρα-Μαρία στέκεται στην είσοδο κρατώντας μια κουτάλα, ενώ ο γόης του 5ου στέκεται όρθιος δίπλα στο άψυχο σώμα, παρακολουθώντας τις απέλπιδες ενέργειες του κυρ-Γιάννη “να σώσει τούτον τον άγγελο”...

Το κείμενό μου για την Οργάνωση δε γράφτηκε ποτέ. Μόνο ένα σημείωμα πριν φύγω για το βουνό.
“Η ελευθερία είναι επιλογή,
η αυτοδιάθεση δικαίωμα.
Ζήτω ο Άνθρωπος!
Ζήτω το Χάος!
Ζήτω η Ελευθερία!”

30/04/2013

Μεγάλη εβδομάδα... ...μικρή στιγμή...

01/10/2012

Κάτι ήθελα να γράψω...

Κάτι για τους στίχους κάποιων τραγουδιών, κάτι για τους ανθρώπους που δεν εκφράζονται, κάτι για την ολιστική ιατρική και τον καρκίνο... Κάτι ήθελα να γράψω... Έχει πάει μία όμως κι αύριο δουλεύω... Θέλω να κάνω κοπάνα. Δε γίνεται. (...) Μόλις σκότωσα ένα κουνούπι. Λυπάμαι. Αρκετά μου ήπιαν το αίμα ως τώρα. Όχι άλλο. Δι' ευχών...

18/09/2012

Βρέχει βρέχει και χιονίζει και τα μάρμαρα ποτίζει! Είπαμε, χρειαζόταν μια βροχούλα μετά από τόσους μήνες χωρίς σταγόνα, αλλά αυτός το παράκανε! Νωρίς δεν είναι για να χαλάσει εντελώς...? Αν κι εμένα μ' αρέσει... Ένα σχολείο να άρχιζα μόνο...Κάτι...δεν ξέρω...μια ακόμη ξένη γλώσσα, μια τέχνη...κάτι. Γμτ...! Θα το βρω όμως...πού θα μου πάει...

08/09/2012

Το πίστεψες;;;; χαχαχα!!!

Δεν υπάρχει "οριστικό" για μένα... Τίποτα δεν είναι αποκομμένο. Όλα έχουν συνέχεια... Σιγά μη φύγω...Διώχνω ό,τι μ' ενοχλεί σα μύγα απ' το φαγητό μου και συνεχίζω... αν χρειαστεί την κοπανάω κιόλας και τελείωσε η υπόθεση. Χωρίς καμιά ενοχή :-) Μόλις γύρισα από διακοπές...! Έχω βγάλει φτερά. Γουστάρω απίστευτα. Τα πάντα. Δεν κρίνω. "Καλά" και "κακά" δεν υπάρχουν πια. Ο δυϊσμός πέθανε, εδώ και καιρό. Μονολιθισμός; Ίσως. Σ' αγαπώ. Και θα σ' αγαπώ, θες δε θες, για πάντα. Και σ' ευχαριστώ. Για όλα. Σ' αφήνω προς το παρόν. Έχω πτήση. See you soon babe!!! :-)

18/07/2012

ΚΛΕΙΣΤΟ

Το κατάστημα έκλεισε οριστικά, κατόπιν αλλεπάλληλων καταγγελιών για διατάραξη κοινής ησυχίας. Μεταφερόμαστε σε ακατοίκητη περιοχή.

17/07/2012

Και μια διευκρίνιση...

Όταν πίνω...λέω μαλακίες... (έτσι δεν είναι?)

16/04/2012

Στίχοι: Μπλε
Μουσική: Μπλε
Πρώτη εκτέλεση: Μπλε


Κοίτα πως αλλάζω σχήμα, όλα γύρω μου μικρά.
Χάνω βάρος, δεν πατάω, κάτι με τραβάει ψηλά.
Κάνει θόρυβο η σκέψη, η καρδιά παραμιλά.
Παίρνω χρώμα, κλείνω στόμα, νιώθω, νιώθω μακριά.

Τρελός, μη μου θυμώνεις
μη με μαλώνεις, βλέπω αλλιώς.
Τρελός, μην πλησιάζεις
δεν με αλλάζεις, βλέπω αλλιώς.

Σκίζω, σκίζομαι για σένα, κάνω λάθη συνεχώς.
Γράφω,σπάω μία πένα, μαύρος-μαύρος ποταμός
Είδα λίγα, τώρα ξέρω, δεν υπάρχεις πουθενά.
Είναι ωραία, δεν ελπίζω, στο μηδέν πετάω ξανά.

Τρελός, μη μου θυμώνεις
μη με μαλώνεις, βλέπω αλλιώς.
Τρελός, μην πλησιάζεις
δεν με αλλάζεις, βλέπω αλλιώς.







































26/03/2012

Το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι το να θυμώσεις.
Το δυσκολότερο είναι το να κατανοήσεις.
Για να κατανοήσεις, πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό.

Παρότι το δικό μου μυαλό είναι διαυγέστερο από ποτέ, δεν κατανοεί πώς αφήνεται να θυμώνει. Και δε θυμώνει πάρά μ' εμένα την ίδια. Γιατί επιτρέπει να συννεφιάζουν τις λιακάδες της ψυχής μου, αναγκάζοντάς με να δημιουργήσω ανέμους...Να φυσήξω και να διαλυθούν.
Το καλό είναι ότι, έστω κι έτσι, πάντα υπάρχουν λύσεις.
Μόνο τα πραγματικά προβλήματα ΔΕΝ έχουν λύσεις...
Την καλημέρα μου!

25/03/2012

Σήμερα "έφαγα" τα πρώτα μου δακρυγόνα...
Σήμερα ορκίστηκα να μην ξαναψεκάσω με εντομοκτόνο καμία κατσαρίδα, κουνούπι, μύγα ή οτιδήποτε άλλο διεκδικεί τη θέση του σ' αυτόν τον κόσμο...

22/03/2012

Σήμερα θα μιλήσω για το αύριο




Αύριο, λοιπόν, είναι Παρασκευή. Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι, αλλά για την ώρα αυτό δε συμβαίνει. Αρχικά, προβλέπεται δύσκολη μέρα στη δουλειά, καθώς θα καλύπτω τρεις θέσεις. (Μα σε όλους τώρα έτυχε να πρέπει να λείψουν...)
Τέλος πάντων. Θα τα καταφέρω. Το μετά είναι το θέμα. Γιατί αν έχει μια ημέρα σαν τη σημερινή ή τη χθεσινή, θα θέλω να πάρω τα βουνά, τα λαγκάδια και τις θάλασσες...Αυτά δεν ξέρω αν θα θέλουν να τα πάρω.
Από την άλλη, η επισκέπτρια που περιμένω, δεν είναι και πολύ σίγουρη αν θέλει να έρθει. Αν έρθει, οκ. Το πρόγραμμα θα κυλήσει από μόνο του. Άμα δεν έρθει...ξέρω. Θα ψάχνω να πνίξω λέξεις και ήχους σε μπύρες, κρασιά και τσίπουρα, θα τρέχω Μαρτιάτικα για το δεύτερο μπάνιο στη θάλασσα και θα σκέφτομαι...
Αυτό το τελευταίο είναι που με ζορίζει περισσότερο.
Λεφτά για ναρκωτικά δεν υπάρχουν. Οι άκρες χαμένες.
Ευτυχώς υπάρχουν οι μουσικές...

12/03/2012

Η μέρα ξεκίνησε με 37,2...Το στομάχι μου μ' έχει πεθάνει, αλλά ήρθε δεύτερο και δεν το ξέρει.Θέλω να καταφέρω να φάω τις δυο μου φρυγανιές με λίγο γάλα και να ξανακοιμηθώ. Και να κοιμάμαι όλη τη μέρα. Θέλω να γίνω καλά. Θέλω να μην κάνει κρύο. Κάνένα επόμενο πρωί.
Πόσο ν' αντέξει ένα κορμί που βράζει τις νύχτες και ξεπαγιάζει τα πρωινά; Δεν ξέρω τί ανωμαλία κουβαλάνε οι Σκωτσέζοι, εμένα μ' αρρωσταίνει.
Μπορεί να μην πάω στη δουλειά ούτε αύριο. Έχω το σημαντικότερο λόγο που θα μπορούσε να υπάρξει για να πάω, αλλά φοβάμαι ότι θα καταρρεύσω. Φοβάμαι...Πόσο καιρό είχα να φοβηθώ...!
Καταρρέω ήδη, αλλά προσπαθώ να το κρύψω απ' όλους. Μπορεί και να τους το λέω κάποιες φορές, αλλά δε με πιστεύουν. Κι αυτό είναι το καλύτερο. Είναι αστείο να λες την αλήθεια και να μη σε πιστεύουν. Και συχνά βολικό.
Είναι σαν το χιονόνερο που ρίχνει έξω. Είναι αλήθεια ότι ξεκινάει ως χιόνι...τώρα αν φτάνει σε ΄σενα ως νερό και το θεωρείς ψέμμα, είναι δικό σου πρόβλημα...

19/02/2012

Ωραία॥ένα άδειο τετράδιο...τώρα να δεις τί έχει να γίνει!!!

Πνίγομαι! Από τις κοινωνικές επιταγές। Απο τη μαλακία του κόσμου! Από τη δειλία! Αρκετά ρε! Αρκετά με τους συμβιβασμούς! Τι κερδίζεις; Για πόσα δηνάρια ξεπουλάς τα όνειρά σου; για πόσο ασήμι παρατάς την ψυχή σου; Ψόφα, μαλάκα! αν δε μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο, τουλάχιστον "μην την εξευτελίζεις"! για τη ζωή σου μιλάω। Ακούς;

14/02/2012

πω πω, σκόνη!!!

Σκεφτόμουν μια κουβέντα με την Άννα για τα ζώδια, χαζή κουβέντα, αλλά ισχυριζόταν ότι οι Δίδυμοι (κι εγώ μέσα δηλαδή) δεν είναι ρομαντικοί। Εγώ, όπως πάντα, διαφωνούσα। Σχεδόν πάντα διαφωνώ। Αλλιώς δεν προχωράει η κουβέντα και βαριέμαι।
Σήμερα, με αφορμή την εορτή των ερωτευμένων, μ' έπιασε το παράπονο। Κι άρχισα να παραμιλάω για το τί θα ήθελα σήμερα από ένα αρσενικό στη ζωή μου। Ε, τίποτα απ' όσα είπα δεν ήταν εκτός ρομαντισμού। Απλά ο ρομαντισμός δεν είναι για χόρταση। Αύριο θα είμαι καλά। Θα έχει περάσει και η πιο δύσκολη, περίεργη και καταπιεστική ημέρα του μήνα (κάθε μήνας έχει μία τουλάχιστον τέτοια ημέρα) και θα ξαναείμαι καλά।

Μου ξέφυγε λίγη σκόνη εδώ...μισό...οκ। Ξεσκόνισμα τέλος για σήμερα...

31/01/2011



Σκουλήκια


Ένα κεφάλι γεμάτο σκέψεις, απογοήτευση, θυμό, αγανάκτηση, παράπονο, απελπισία. Σε ποιό λαιμό να στερεώσω τόσο βάρος...Ποιοί σπόνδυλοι θ' αντέξουν και δε θα ραγίσουν...
Ένα ακέφαλο σώμα θα κυκλοφορώ στους δρόμους μιας καταθλιπτικής επαρχιακής πόλης. Θα κρατήσω στο δεξί μου ώμο το στόμα, χωρίς τη γλώσσα, μόνο για να φτύνω κατάμουτρα τα σιχάματα που κυκλοφορούν δίπλα μου.
Και κάτι θα πρέπει να σκαρφιστώ για τα χείλια...να μην απομείνει σχήμα μ' εκείνο το ροδαλό χρώμα που προκαλεί φιλιά...να μην υπάρχει σάρκα να δαγκώσεις προσπαθώντας να καταβροχθίσεις τη στιγμή που τ' αγγίζεις με τα δικά σου...
Θέλω να με φοβάσαι. Να ντρέπεσαι να κοιτάξεις το μέρος όπου κάποτε υπήρχε ένα κεφάλι. Θέλω να ξέρεις ότι έριξες κι εσύ τον οβολό σου, ώσπου δεν άντεξε, αποκόπηκε και κατρακύλησε μπροστά στα πόδια σου, ξεχειλίζοντας σκουλήκια...
Μην τα κοιτάς με αηδία...Αυτά που ζούνε στο δικό σου κεφάλι είναι χίλιες φορές πιο σιχαμερά...

01/08/2010


Παραμύθια


Ξεκίνησα να γράφω παραμύθια για μικρά παιδιά. Έχει πολλή πλάκα, αλλά χρειάζομαι ιδέες. Όσοι έχετε μικρά παιδιά, καλείστε να ρίξετε προτάσεις...Κι όσοι δεν έχετε, επίσης! Μου αρκεί το θέμα. Δηλαδή, για ποιό πράγμα θα ήθελε ένα παιδί να μάθει, να ακούσει, να του διευκρινιστεί ή οτιδήποτε, τέλοσπάντων!

Γενικά, χαίρομαι. Ειδικά, ...κάτι μ' έχει πιάσει. Απ' το διάφραγμα. Αν συνεχίσω να γράφω, φοβάμαι ότι θα καταλήξω να μιλάω πάλι για την κατάθλιψη της Κυριακής, για το χρόνο που ξεγλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μας και τέτοια διάφορα...

Μια γουλιά καφέ. Ακόμα ένα τσιγάρο. Καλό μήνα.

Δεν προλαβαίνω ν' αδειάζω τασάκια. Οι φίλοι μου. Όχι τα τασάκια, οι κανονικοί. Πολύ χαίρομαι που τους έχω. Κι όσο πιο αυθόρμητα βρισκόμαστε παρέα, τόσο πιο καλά περνάμε το χρόνο μας. Τον πολύτιμο. Το χρήμα μας. Αυτό που καταθέτουμε στην προσωπική μας Τράπεζα. Αυτό που θα "πάρουμε μαζί μας". Γι' αυτό πρέπει να φροντίζουμε για τις αποταμιεύσεις μας. Και να είμαστε φειδωλοί και συνετοί στις εκταμιεύσεις μας

και να ξαναγινόμαστε παιδιά

...είτε μέσα από τα παραμύθια, είτε παίζοντας μπουγιέλο στη δουλειά τις Παρασκευές! ;-)

18/07/2010


Κυριακή πρωί


Καφεδάκι, μουσικούλα (χαλαρή) κι αναμονή να ξυπνήσουν οι φιλοξενούμενοι και να ξαναρχίσει η βαβούρα με καφέδες, ετοιμασίες, πρωινά κι ερωτήσεις τύπου "πού έχει κρύο νερό;", "έχει άλλα κορν φλέικς;", "πώς κοιμηθήκατε το βράδυ;", "τί είδους φρικιά ξυπνάνε κι αρπάζουν το lap top στο χέρι;", "πού θα πάμε για μπάνιο;", "τί ώρα θα πάμε για μπάνιο;" κι άλλα τέτοια, οι απαντήσεις των οποίων θα καθορίσουν όχι μόνο την πορεία της ημέρας, αλλά, όπως έχει αποδειχτεί και στο παρελθόν, ακόμη και την πορεία διαπροσωπικών σχέσεων...

Από αύριο ξεκινάει η άδειά μου. Μία εβδομάδα...με το ζόρι. Άλλη μία στα τέλη Αυγούστου. Τί να πρωτοκάνω. Να δω ανθρώπους; Να κάνω μπάνια; Να προετοιμαστώ για τη συνάντηση για τη διπλωματική μου; Να ξεκουραστώ;
Θέλω πολύ χρόνο. Θέλω να κάνω τα πάντα. Θέλω να σταματήσω να δουλεύω.
Ήθελα να πω άλλα πράγματα, αλλά ξύπνησαν οι φιλοξενούμενοί μου. Άλλη ώρα...

13/07/2010

Μόλις ξύπνησα...

Δεν είναι πρωί. Κοντεύει 9 το βράδυ. Ευτυχώς το καλοκαίρι, αυτού του είδους οι μαραθώνιοι ύπνοι δεν είναι τόσο κακοί. Έχει φως ακόμα. Παραμένουν όμως βαρείς. Έχω ένα κεφάλι, σαν καρπούζι, ζουμερό και τεράστιο. Απορώ πώς τα καταφέρνει ο λαιμός μου και το κρατάει ακόμα στη θέση του.
Λίγο πριν παραδοθώ στην αδυναμία μου και πέσω για ύπνο, είχα ξεκινήσει να γράφω ένα ποστ εδώ. Διατηρώ ακόμα την αίσθηση ότι κάποιοι φίλοι θα περιμένουν να διαβάσουν κάτι "έξυπνο" κι αστείο, λόγω της δέσμευσής μου ότι από δω και πέρα θα γράφω. Είχα ξεκινήσει να πλάθω στο νου μου δικαιολογίες που θα έγραφα για την έλλειψη έμπνευσης, αλλά θυμήθηκα ένα κείμενο του Μπουκόφσκι που βρήκα σε ένα άλλο μπλογκ (στο Ανάσα). Σας το παραθέτω για να καταλάβετε γιατί ακόμη δεν έχω ξεκινήσει να γράφω βιβλίο, παρά τις προτροπές σας...
Απολαύστε το μάστερ Μπουκόφσκι:

"Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας..."
Αν δεν βγει μέσα σου με ορμή σε πείσμα όλων, μην το κάνεις
Aν δεν έρθει απρόσκλητο απ΄την καρδιά κι από το μυαλό
κι απ΄το στόμα και από τα σωθικά σου, μην το κάνεις
Aν κάθεσαι μπρος στην οθόνη του υπολογιστή σου
και την κοιτάζεις με τις ώρες και γέρνεις σαν καμπούρης
πάνω από την γραφομηχανή σου γυρεύοντας με κόπο τις λέξεις που δεν έρχονται, μην το κάνεις.
Αν το κάνεις για τα λεφτά ή για την δόξα ασ'το καλύτερα. Αν το κάνεις γιατί νομίζεις πως θα ρίξεις γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου, μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι εκεί πέρα και γράφεις τα ίδια και τα ίδια, μην το κάνεις (...)
Αν προσπαθείς να γράψεις όπως κάποιος άλλος, ξέχνα το, άσ΄το καλύτερα.
Αν μπορείς να περιμένεις να βγει από μέσα σου μουγκρίζοντας, τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν βγει με βαθύ βρυχηθμό, κάνε κάτι άλλο.
Αν πρέπει πρώτα να το δείξεις στη γυναίκα στην γκόμενα, στον γκόμενο στους γονείς σου ή σε οποιοδήποτε άλλο, δεν είσαι έτοιμος.
Μη γίνεις σαν όλους αυτούς τους γραφιάδες, μη γίνεις σαν τόσους και τόσους που αυτοαποκαλούνται "συγγραφείς" μην γίνεις γελοίος, πληκτικός, φαντασμένος.
Μην αφήσεις την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν τρελαθεί στο χασμουρητό με το σινάφι σου.
Μην προστεθείς κι εσύ σ'αυτούς.
Μην το κάνεις, αν δεν πετάγεται απ΄την ψυχή σου σαν πύραυλος, ασ'το καλύτερα.
Κάν΄τομονάχα όταν νιώσεις πως αν δεν το κάνεις, θα τρελαθείς θα αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις, αλλιώς μην το κάνεις.
Αν δεν νιώσεις πως ο ήλιος σου καίει μέσα σου τα σπλάχνα, μην το κάνεις.
Όταν στ'αλήθεια έρθει η ώρα κι αν έχεις το χάρισμα
θα γίνει από μόνο του και θα συνεχίσει να γίνεται,
ώσπου να σβήσει...
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.
Δεν υπήρξε ποτέ.

Καλό απόγευμα!

11/07/2010

Επανήλθα!

Έλεγα λοιπόν, ότι θα επανέλθω κι ότι έκλεισα "προσωρινά" (ουδέν μονιμότερον του προσωρινού βέβαια...)
Με αφορμή μια τυχαία συνάντηση με 3 άγνωστες σε μένα bloggers, γύρισα στο χρόνο για να κοιτάξω το δικό μου σημάδι στον κυβερνοχώρο. Διάβασα και γέλασα με τα γραφόμενά μου.
Σκέφτηκα, λοιπόν, αφού τονώθηκε η αυταρέσκειά μου διαβάζοντάς με και θαυμάζοντας τις εμπνεύσεις μου, να ξαναρχίσω να γράφω εδώ.
Α, όλα κι όλα! αυτή τη φορά προνόησα. Ειδοποίησα τη φίλη μου την Άννα και εξασφάλισα έναν τουλάχιστον αναγνώστη. Κι αν μου ζητήσει το λόγο (εξαιτίας αυτών που θα διαβάζει εδώ μέσα) θα της πω ότι τα' θελε και τα 'παθε κι ότι από δω και πέρα θα πρέπει να προσέχει τί είδους παράπονα μου κάνει (ότι δεν της έχω δώσει ποτέ να διαβάσει κάτι δικό μου και τέτοια...) Όπως έχω ξαναπεί, τα λάθη πληρώνονται. Αλλά θα της κάνω μια διευκόλυνση (γιατί πάνω απ' όλα, "είμαι αδερφός"!!!). Θα ειδοποιήσω και 1-2 άλλους κοινούς γνωστούς μας για να έχει παρέα και να μοιράζεται το βάρος της ελαφρότητας των κειμένων μου.
Μ' αγαπάς τωρα, δε μ' αγαπάς, Αννιώ μου; :-)

ακούστε τώρα...
Σήμερα θα γίνει έκλειψη ηλίου. Ολική. Αλλά όχι εδώ. Εδώ γίνεται συχνά, σε διάφορα επίπεδα. Στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Είπα για πρώτη φορά μετά από τόσον καιρό, να μην κλείσω χωρίς ακόμη μια άχρηστη πληροφορία. Σας προετοιμάζω για τη συνέχεια...

26/03/2009

Kerato was here
Κλείσαμε προσωρινά...
Επανερχόμαστε σύντομα!

17/05/2008

Τον τελευταίο καιρό η ζωή μου είναι σχεδόν μόνο δουλειά. Κάτι οι τρίωρες υπερωρίες επί ένα μήνα, κάτι η κούραση από τη μη λήψη άδειας...έχω στεγνώσει. (Δε θέλω σχόλια από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, το ξέρω ότι χτυπάτε 12ωρα στη δουλειά, αλλά εδώ μιλάμε για δημόσιο...)
ΟΚ, το παραδέχομαι ότι γκρινιάζω, αλλά το χρειάζομαι κι εγώ, αφού δεν έχω να τα πω πουθενά. Όσοι είναι γύρω μου τα βλέπουν. Δε χρειάζεται να επαναλαμβάνομαι. Αλλά σε σένα, άγνωστε αναγνώστη (αν υπάρχεις) θα τα πω γιατί έχω μπουχτίσει.
Δεν είμαι ο κλασικός Δημόσιος Υπάλληλος κι "ας πρόσεχα!", το ξέρω κι αυτό. ΔΟΥΛΕΥΩ. Πολύ. Σημαντικό ρόλο, βέβαια, παίζει το ότι ο διευθυντής μου με τον οποίο συνεργάζομαι στενά (όχι "στενά", σε καμία περίπτωση, πονηρέ αναγνώστη) δουλεύει κι αυτός πάρα πολύ κι έχει ελάχιστα άτομα γύρω του να τον βοηθάνε, μια που πολλοί συνάδελφοι ΕΙΝΑΙ κλασικοί Δημόσιοι Υπάλληλοι.
Έχω ξεσκιστεί λοιπόν. Έχω φορτωθεί ένα σωρό αντικείμενα και αρμοδιότητες και προσπαθώ και τα βγάζω εν τέλει πέρα. Ο Διευθυντής μου το εκτιμάει. Έτσι δείχνει τουλάχιστον, μέχρι να ζητήσω αντάλλαγμα, που δεν είναι άλλο από λίγη ξεκούραση. ΑΔΕΙΑ!

Τα πήρα στο κρανίο αυτήν την εβδομάδα. Δεν ανέχομαι την αχαριστία. Και δε με νοιάζει αν σκέφτεσαι αυτό που λες ή αν το ξεχνάς μετά από δύο λεπτά. Χέστηκα για τα κουσούρια που σου άφησε το εγκεφαλικό. Απαιτώ να μη με προσβάλεις μπροστά σε ξένους και να μου λες κατάμουτρα καθαρά και ξάστερα ό,τι πρόβλημα έχεις μαζί μου.
Και δε γουστάρω παζάρια με την άδειά μου.

Έχω γενέθλια την άλλη εβδομάδα και θα πάω να "γιορτάσω" την ύπαρξή μου σ' αυτόν τον υπέροχο κόσμο...
Κι άντε γαμηθείτε οι υπόλοιποι!

02/04/2008

Ξεκατινι-άσματα

Σήμερα στο γραφείο είχαμε μίτινγκ!!!
Ω, ναι!
Παρότι δημόσιος υπάλληλος, μπορώ πλέον κι εγώ να καυχιέμαι ότι στη δουλειά μας κάνουμε ΚΑΙ τέτοιου είδους σύγχρονα τερτίπια!
Με αρκετή δόση παραδοσιακού φυσικά, αφού είναι επιταγή της μόδας. Όλα πια, από κουλουράκια και μαρμελάδες μέχρι οικοδομές, φτιάχνονται με παραδοσιακό τρόπο. Για να πουλήσουν. Έτσι, λοιπόν, παραδοσιακά έληξε και το μιτινγκ που προαναφέρθηκε. Δηλαδή με ξεκατίνιασμα!
Κατηγορίες εκατέρωθεν, διαμαρτυρίες και ψέμματα, ηλίθιες ευθιξίες και δήθεν επαγγελματική ακεραιότητα που δε σηκώνει αμφισβήτηση.
Μόνο δάκρυα δεν κύλησαν από αδικημένους συναδέλφους που από τη μια λένε (και κυρίως, κάνουν) έτσι... και στο "μιτινγκ" λεν γιουβέτσι.

Τί δουλειά έχω εγώ ανάμεσά τους; (Φροντίζω να αμοίβονται υπερωρίες που κανείς δε δουλεύει)
Θα τα βροντήξω μια μέρα και θα με ψάχνετε.
Παλιοκαθίκια!
Σκίζεστε όλοι για μια καρέκλα κι όταν σας τη δώσουν, δεν κάθεστε ποτέ πάνω της να δουλέψετε.
Το μόνο που σας νοιάζει είναι πώς θα κάνετε κοπάνα, σα σχολιαρόπαιδα που δεν τους αρέσει το μάθημα. Μόνο που στο σχολείο δε σας πλήρωναν. Απ' αυτήν την καρέκλα που περιφρονείτε, χτίζετε μεζονέτες κι αγοράζετε εξοχικά. Αυτήν την καρέκλα τη στερείτε από κάποιον που τρέχει σαν πούστης από το πρωί ως το βράδυ στον ιδιωτικό τομέα, για τα μισά λεφτά απ' όσα παίρνετε, και που αν την είχε, θα έβγαζε τριπλάσια δουλειά από σας.
Αει σιχτίρ, ρε αλήτες!
Σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες!(που λέει κι ο Πανούσης)

(απόσπασμα από την ανείπωτη άποψή μου στο εν λόγω μίτινγκ...)

22/03/2008

Ασυνέπεια


Είπα ότι δε θα ξαναγράψω σ' αυτό το μπλογκ. Όχι μόνο αυτό. Είπα ότι δε θα ξαναγράψω σε κανένα άλλο μπλογκ. Ψέμματα!!!
Η ασυνέπεια είναι κάτι που απεχθάνομαι. Αν είναι να μην κάνεις κάτι, μην το λες τουλάχιστον. Κράτα το για τον εαυτό σου.
Ξαναέγραψα λοιπόν.
Αλλού.
Κι αφού δεν κράτησα την υπόσχεσή μου, επανέρχομαι κι εδώ. Που όσο και να πεις η ατμόσφαιρα ήταν πάντα λίγο πιο ανάλαφρη. Με μια δόση χιούμορ. Όπως είπε κι ένας άγνωστος φίλος (μέχρι αποδείξεως του εναντίου, γιατί με τις "γνωριμίες" μέσω ίντερνετ ποτέ δεν ξέρεις τί φυντάνι θα σου βγει ο άλλος)
"είναι πολύ πιο εύκολο να γράψης ψαγμένο blog με μελαγχολίες και λύπες παρά ένα με πολύ χιούμορ. ίσως να κάνω και λάθος ή ίσως τελικώς όλα να είναι θέμα στιγμών."
Συμφωνώ μαζί του. Άλλωστε το λένε κι οι καλλιτέχνες. Η κωμωδία είναι πολύ πιο δύσκολη από το δράμα, τόσο στη δημιουργία του όσο και στην εκτέλεσή του.
Αλλά να σου πω κάτι;
Προτιμώ να γελάω στην καθημερινή μου ζωή και να ζω ένα δράμα διαβάζοντας σκέψεις στο διαδίκτυο, παρά το αντίστροφο.
Το ιδανικό θα ήταν να γελάω και στα δύο, αλλά μου λείπει ωριμότητα και φιλοσόφηση των πραγμάτων.

Στο προηγούμενο, ντε Μεκ τελευταίο, ποστ εδώ αποχαιρέτησα λέγοντας "τα λέμε φυσικά".
Ε, αν δεν είναι αυτό αστείο τότε τί είναι;
Καλημέρα!

31/01/2008

Διόρθωση


Στην προηγούμενη δημοσίευση αναφέρθηκαν κάποιοι λίγοι αναγνώστες αυτού του διαδικτυακού ημερολογίου. Σημειώσατε μείον έναν. Σήμερα το ανακάλυψα. Ε, ναι, δεν αδικώ. Είναι τί θέλει ο καθένας να διαβάζει. Είναι γούστο. Δεν είμαι ποιητής, δεν είμαι καλλιτέχνης. Δεν έχω εκείνη τη φλόγα που δημιουργεί ομορφιά ακόμα και μέσα από την ασχήμια. Ίσως μια φορά παλιά.
Τώρα έχω βάψει αρκετά το χαλί της διαδρομής μου κόκκινο (φίλε Θάνο http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=thank&pid=13081#vc)
Κι όχι μόνο από το αίμα της αθωότητάς μου. Έχω σφάξει περισσότερα πράγματα απ' αυτήν. Χαρά, ευαισθησία, ρομαντισμό, καλή πίστη, αισιοδοξία, ανεκτικότητα και πολλά άλλα.
Μαδάω μαργαρίτες για ν' αποφασίσω αν αγαπώ τον άνθρωπο ή όχι.
" Όχι". Κι ένα περισσεύει. Ή μήπως "ναι κι ένα περισσεύει"; Έχει πολλά πέταλα αυτή η μαργαρίτα και κάπου έχασα το μέτρημα.
Είναι και που οι ορμόνες μου άρχισαν να ανεβάζουν τις τιμές τους και τις αισθάνομαι να μου υπαγορεύουν να κάνω αυτό για το οποίο προορίζεται το είδος του ανθρώπου, όπως ισχυρίζονται πολλοί κι όπως επιτάσσει η φύση. Διαιώνιση το ονομάζουν. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όμως, έτσι ή αλλιώς. Μήπως και οι δεινόσαυροι δεν ήταν μέρος της φύσης; Δεν προσπαθούσαν να διαιωνίσουν το είδος τους;
Αιώνες μετά υπάρχουν μόνο σε βιβλία. Σε μουσεία. Σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και δεν είναι μόνο αυτοί.
Από την άλλη υπάρχει ένα σώμα. Μια πάλη ενάντια στο πνεύμα. Για την επιβίωση. Όποιο και να υπερισχύσει, δε θα είναι ένας ο νικητής κι ένας ο χαμένος. Θα είναι δύο χαμένοι.
Αποφάσισα να μην ξαναγράψω εδώ. Ούτε πουθενά αλλού στο νετ, τα εσώψυχά μου. Όσα επέτρεψα να βγουν ως τώρα θα μείνουν εδώ, να τα βλέπω που και που και να γελάω με τη βλακεία μου.
Τα λέμε "φυσικά"...
Καλά να περνάτε όλοι!

20/01/2008



Γκουχ! γκουχ!...Γκουχ!!!

Όχι, δεν ξεκινάω λόγο. Πώς θα μπορούσα στο χάλι που είμαι... Οι φίλοι μου μου χαρίσανε μια νταλίκα για να ταιριάζει με τη φωνή μου. Την έχω παρκάρει στη διπλανή αλάνα και περιμένω να πάρω επαγγελματικό δίπλωμα. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, που λένε. Τέρμα η αναζήτηση στροφής στην επαγγελματική μου ζωή! Ένα κρυωματάκι και μπροστά σου ανοίγονται νέοι δρόμοι (κυριολεκτικά στην περίπτωσή μου).
Για την ώρα, όμως, αρκούμαι σε μικρές διαδρομές. Από το σαλόνι στην κουζίνα, για κάνα τσαγάκι, και πίσω. Α!Ανεβαίνω και πάνω και βάζω κάνα πλυντήριο. Ναι γιατί έχει μια μέρα έξω...Μα, μια μέρα...!!! Λες κι ήρθε η άνοιξη. Ένας ήλιος, πιάτο από καθαρό ασήμι. Ο χρυσός δε με συγκίνησε ποτέ. Κίτρινος σαν την αρρώστια. Γυαλιστερός μεν, αλλά εγώ προτιμώ τα ματ. Όχι τις διμοιρίες. Άλλη ιστορία αυτές. Μακριά από μας!
Ξεφεύγω όμως και δεν κάνει. Βήχω και ταυτόχρονα καπνίζω. Ούτε κι αυτό κάνει. Το ξέρω. Τα σωθικά μου θέλουν να βγουν έξω. Βαρέθηκαν μέσα τόσα χρόνια μάλλον. Είδαν και την καλή μέρα κι είπαν να την κάνουν την προσπάθεια. Λαιμός, πνευμόνια, καρδιά, στομάχι, ακόμα και τα μάτια μου. Με κάθε βήξιμο κάνουν κι ένα βήμα προς την ελευθερία.
Είπα ελευθερία και θυμήθηκα. Σκεφτόμουν γιατί διατηρώ αυτό το οικοδομικό τετράγωνο. Αυτό το blog που το λένε. Ή μήπως είναι block το οικοδομικό τετράγωνο; Μπλογκαρίστηκα τώρα και δεν ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω. Εν πάσει περιπτώσι, μετράω αναγνώστες. Άσχετο η γιοκορ, ενίοτε. Τα δάχτυλα του ενός χεριού και περισσεύουν δύο. Ένα, αν βάλω κι εμένα. Σας συμπαθώ στ' αλήθεια και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σας βασανίζω τοιουτοτρόπως. Εντάξει δεν το κάνω και πολύ συχνά...αλλά και πάλι. Αφού το κάνω, κάποιο σαδισμό τον έχω μέσα μου.
Μια πιο απλή δικαιολογία, βέβαια, είναι το ότι θέλω ν' αποφύγω κάτι άλλο. Όπως το να πλύνω τα πιάτα ή να σκουπίσω το σπίτι, ή να καθαρίσω το μπάνιο. Στην προσπάθειά μου να σταματήσω να σκέφτομαι τα "πρέπει να γίνουν" παραλληρώ μπροστά σας. Μπας και φιλοτιμηθείτε να στείλετε κανέναν άλλον να τα κάνει αντί για μένα. Σα δώρο, βρε αδερφέ! Για τα γενέθλιά μου! Όταν θα τα έχω πραγματικά, δε θα σας ζητήσω κάτι ακόμα. Το υπόσχομαι.
Κατά τί ώρα να περιμένω την καθαρίστρια;