Ξεκατινι-άσματα

Σήμερα στο γραφείο είχαμε μίτινγκ!!!
Ω, ναι!
Παρότι δημόσιος υπάλληλος, μπορώ πλέον κι εγώ να καυχιέμαι ότι στη δουλειά μας κάνουμε ΚΑΙ τέτοιου είδους σύγχρονα τερτίπια!
Με αρκετή δόση παραδοσιακού φυσικά, αφού είναι επιταγή της μόδας. Όλα πια, από κουλουράκια και μαρμελάδες μέχρι οικοδομές, φτιάχνονται με παραδοσιακό τρόπο. Για να πουλήσουν. Έτσι, λοιπόν, παραδοσιακά έληξε και το μιτινγκ που προαναφέρθηκε. Δηλαδή με ξεκατίνιασμα!
Κατηγορίες εκατέρωθεν, διαμαρτυρίες και ψέμματα, ηλίθιες ευθιξίες και δήθεν επαγγελματική ακεραιότητα που δε σηκώνει αμφισβήτηση.
Μόνο δάκρυα δεν κύλησαν από αδικημένους συναδέλφους που από τη μια λένε (και κυρίως, κάνουν) έτσι... και στο "μιτινγκ" λεν γιουβέτσι.

Τί δουλειά έχω εγώ ανάμεσά τους; (Φροντίζω να αμοίβονται υπερωρίες που κανείς δε δουλεύει)
Θα τα βροντήξω μια μέρα και θα με ψάχνετε.
Παλιοκαθίκια!
Σκίζεστε όλοι για μια καρέκλα κι όταν σας τη δώσουν, δεν κάθεστε ποτέ πάνω της να δουλέψετε.
Το μόνο που σας νοιάζει είναι πώς θα κάνετε κοπάνα, σα σχολιαρόπαιδα που δεν τους αρέσει το μάθημα. Μόνο που στο σχολείο δε σας πλήρωναν. Απ' αυτήν την καρέκλα που περιφρονείτε, χτίζετε μεζονέτες κι αγοράζετε εξοχικά. Αυτήν την καρέκλα τη στερείτε από κάποιον που τρέχει σαν πούστης από το πρωί ως το βράδυ στον ιδιωτικό τομέα, για τα μισά λεφτά απ' όσα παίρνετε, και που αν την είχε, θα έβγαζε τριπλάσια δουλειά από σας.
Αει σιχτίρ, ρε αλήτες!
Σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες!(που λέει κι ο Πανούσης)

(απόσπασμα από την ανείπωτη άποψή μου στο εν λόγω μίτινγκ...)