Τον τελευταίο καιρό η ζωή μου είναι σχεδόν μόνο δουλειά. Κάτι οι τρίωρες υπερωρίες επί ένα μήνα, κάτι η κούραση από τη μη λήψη άδειας...έχω στεγνώσει. (Δε θέλω σχόλια από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, το ξέρω ότι χτυπάτε 12ωρα στη δουλειά, αλλά εδώ μιλάμε για δημόσιο...)
ΟΚ, το παραδέχομαι ότι γκρινιάζω, αλλά το χρειάζομαι κι εγώ, αφού δεν έχω να τα πω πουθενά. Όσοι είναι γύρω μου τα βλέπουν. Δε χρειάζεται να επαναλαμβάνομαι. Αλλά σε σένα, άγνωστε αναγνώστη (αν υπάρχεις) θα τα πω γιατί έχω μπουχτίσει.
Δεν είμαι ο κλασικός Δημόσιος Υπάλληλος κι "ας πρόσεχα!", το ξέρω κι αυτό. ΔΟΥΛΕΥΩ. Πολύ. Σημαντικό ρόλο, βέβαια, παίζει το ότι ο διευθυντής μου με τον οποίο συνεργάζομαι στενά (όχι "στενά", σε καμία περίπτωση, πονηρέ αναγνώστη) δουλεύει κι αυτός πάρα πολύ κι έχει ελάχιστα άτομα γύρω του να τον βοηθάνε, μια που πολλοί συνάδελφοι ΕΙΝΑΙ κλασικοί Δημόσιοι Υπάλληλοι.
Έχω ξεσκιστεί λοιπόν. Έχω φορτωθεί ένα σωρό αντικείμενα και αρμοδιότητες και προσπαθώ και τα βγάζω εν τέλει πέρα. Ο Διευθυντής μου το εκτιμάει. Έτσι δείχνει τουλάχιστον, μέχρι να ζητήσω αντάλλαγμα, που δεν είναι άλλο από λίγη ξεκούραση. ΑΔΕΙΑ!

Τα πήρα στο κρανίο αυτήν την εβδομάδα. Δεν ανέχομαι την αχαριστία. Και δε με νοιάζει αν σκέφτεσαι αυτό που λες ή αν το ξεχνάς μετά από δύο λεπτά. Χέστηκα για τα κουσούρια που σου άφησε το εγκεφαλικό. Απαιτώ να μη με προσβάλεις μπροστά σε ξένους και να μου λες κατάμουτρα καθαρά και ξάστερα ό,τι πρόβλημα έχεις μαζί μου.
Και δε γουστάρω παζάρια με την άδειά μου.

Έχω γενέθλια την άλλη εβδομάδα και θα πάω να "γιορτάσω" την ύπαρξή μου σ' αυτόν τον υπέροχο κόσμο...
Κι άντε γαμηθείτε οι υπόλοιποι!