Τί νόημα έχει ένα blog αν το διαβάζει μόνο ο συγγραφέας του;

Και τί νόημα έχει, από την άλλη, ένα προσωπικό ημερολόγιο που να το διαβάζει ο οποιοσδήποτε, σε ξέρει-δε σε ξέρει;
Είχα πει ότι θα μιλούσα κι άλλο για τη ζέστη, αλλά δε βρήκα χρόνο, ούτε διάθεση. Τώρα πια είναι άκαιρο μια που από προχθές το βράδυ έχει πιάσει ένας σατανικός άνεμος ή ίσως και περισσότεροι, αφού ξεκίνησαν ζεστοί κι αποπνικτικοί και έφτασαν σήμερα να γίνουν φθινοπωρινοί. Έτσι για να μας τη σπάσουν που είναι Παρασκευή και να χαίρονται που μας γκρεμίζουν όνειρα μιας ολόκληρης εβδομάδας για Παρασκευοσαββατοκύριακο στην παραλία, όλη τη μέρα με το μαγιώ, πηγαινοερχόμενοι στο beach bar με το κεφάλι άδειο από έννοιες...
ΧΑ!
Δε θα τους κάνω τη χάρη. "Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό" που λέει και το άσμα. Και με βροχή ακόμα θα μπαινοβγαίνω στη θάλασσα!
Σήμερα συνειδητοποίησα μια κατάσταση του εαυτού μου στην οποία βρίσκεται τον τελευταίο καιρό: Έχω στηλώσει τα πόδια μου στο έδαφος σαν πεισματωμένος γάϊδαρος.
ΓΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!!!!!!!!!

Ζέστη!

Αφόρητη ζέστη. Σε ακινητοποιεί καλύτερα από ναυτικό κόμπο σε κατάρτι πειρατικού πλοίου.
Πέρασα όλο το απόγευμα μέσα, αφήνοντας τις στάλες του ιδρώτα μου πάνω στον καναπέ, με το φόβο πως αν κουνηθώ θα λιώσω. Τώρα όμως είναι η ώρα να βγω έξω...κι ό,τι γίνει. Πάω βόλτα. Θα τα ξαναπούμε καλύτερα και αναλυτικότερα. Άλλωστε αύριο και μεθαύριο θα έχει περισσότερη ζέστη κι οι δημόσιες υπηρεσίες θα κλείσουν στις 12 το μεσημέρι, για να σωθούν από τον καύσωνα! Ας γελάσω ...