Κυριακή πρωί

Καφεδάκι, μουσικούλα (χαλαρή) κι αναμονή να ξυπνήσουν οι φιλοξενούμενοι και να ξαναρχίσει η βαβούρα με καφέδες, ετοιμασίες, πρωινά κι ερωτήσεις τύπου "πού έχει κρύο νερό;", "έχει άλλα κορν φλέικς;", "πώς κοιμηθήκατε το βράδυ;", "τί είδους φρικιά ξυπνάνε κι αρπάζουν το lap top στο χέρι;", "πού θα πάμε για μπάνιο;", "τί ώρα θα πάμε για μπάνιο;" κι άλλα τέτοια, οι απαντήσεις των οποίων θα καθορίσουν όχι μόνο την πορεία της ημέρας, αλλά, όπως έχει αποδειχτεί και στο παρελθόν, ακόμη και την πορεία διαπροσωπικών σχέσεων...

Από αύριο ξεκινάει η άδειά μου. Μία εβδομάδα...με το ζόρι. Άλλη μία στα τέλη Αυγούστου. Τί να πρωτοκάνω. Να δω ανθρώπους; Να κάνω μπάνια; Να προετοιμαστώ για τη συνάντηση για τη διπλωματική μου; Να ξεκουραστώ;
Θέλω πολύ χρόνο. Θέλω να κάνω τα πάντα. Θέλω να σταματήσω να δουλεύω.
Ήθελα να πω άλλα πράγματα, αλλά ξύπνησαν οι φιλοξενούμενοί μου. Άλλη ώρα...

Μόλις ξύπνησα...

Δεν είναι πρωί. Κοντεύει 9 το βράδυ. Ευτυχώς το καλοκαίρι, αυτού του είδους οι μαραθώνιοι ύπνοι δεν είναι τόσο κακοί. Έχει φως ακόμα. Παραμένουν όμως βαρείς. Έχω ένα κεφάλι, σαν καρπούζι, ζουμερό και τεράστιο. Απορώ πώς τα καταφέρνει ο λαιμός μου και το κρατάει ακόμα στη θέση του.
Λίγο πριν παραδοθώ στην αδυναμία μου και πέσω για ύπνο, είχα ξεκινήσει να γράφω ένα ποστ εδώ. Διατηρώ ακόμα την αίσθηση ότι κάποιοι φίλοι θα περιμένουν να διαβάσουν κάτι "έξυπνο" κι αστείο, λόγω της δέσμευσής μου ότι από δω και πέρα θα γράφω. Είχα ξεκινήσει να πλάθω στο νου μου δικαιολογίες που θα έγραφα για την έλλειψη έμπνευσης, αλλά θυμήθηκα ένα κείμενο του Μπουκόφσκι που βρήκα σε ένα άλλο μπλογκ (στο Ανάσα). Σας το παραθέτω για να καταλάβετε γιατί ακόμη δεν έχω ξεκινήσει να γράφω βιβλίο, παρά τις προτροπές σας...
Απολαύστε το μάστερ Μπουκόφσκι:

"Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας..."
Αν δεν βγει μέσα σου με ορμή σε πείσμα όλων, μην το κάνεις
Aν δεν έρθει απρόσκλητο απ΄την καρδιά κι από το μυαλό
κι απ΄το στόμα και από τα σωθικά σου, μην το κάνεις
Aν κάθεσαι μπρος στην οθόνη του υπολογιστή σου
και την κοιτάζεις με τις ώρες και γέρνεις σαν καμπούρης
πάνω από την γραφομηχανή σου γυρεύοντας με κόπο τις λέξεις που δεν έρχονται, μην το κάνεις.
Αν το κάνεις για τα λεφτά ή για την δόξα ασ'το καλύτερα. Αν το κάνεις γιατί νομίζεις πως θα ρίξεις γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου, μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι εκεί πέρα και γράφεις τα ίδια και τα ίδια, μην το κάνεις (...)
Αν προσπαθείς να γράψεις όπως κάποιος άλλος, ξέχνα το, άσ΄το καλύτερα.
Αν μπορείς να περιμένεις να βγει από μέσα σου μουγκρίζοντας, τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν βγει με βαθύ βρυχηθμό, κάνε κάτι άλλο.
Αν πρέπει πρώτα να το δείξεις στη γυναίκα στην γκόμενα, στον γκόμενο στους γονείς σου ή σε οποιοδήποτε άλλο, δεν είσαι έτοιμος.
Μη γίνεις σαν όλους αυτούς τους γραφιάδες, μη γίνεις σαν τόσους και τόσους που αυτοαποκαλούνται "συγγραφείς" μην γίνεις γελοίος, πληκτικός, φαντασμένος.
Μην αφήσεις την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν τρελαθεί στο χασμουρητό με το σινάφι σου.
Μην προστεθείς κι εσύ σ'αυτούς.
Μην το κάνεις, αν δεν πετάγεται απ΄την ψυχή σου σαν πύραυλος, ασ'το καλύτερα.
Κάν΄τομονάχα όταν νιώσεις πως αν δεν το κάνεις, θα τρελαθείς θα αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις, αλλιώς μην το κάνεις.
Αν δεν νιώσεις πως ο ήλιος σου καίει μέσα σου τα σπλάχνα, μην το κάνεις.
Όταν στ'αλήθεια έρθει η ώρα κι αν έχεις το χάρισμα
θα γίνει από μόνο του και θα συνεχίσει να γίνεται,
ώσπου να σβήσει...
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.
Δεν υπήρξε ποτέ.

Καλό απόγευμα!

Επανήλθα!

Έλεγα λοιπόν, ότι θα επανέλθω κι ότι έκλεισα "προσωρινά" (ουδέν μονιμότερον του προσωρινού βέβαια...)
Με αφορμή μια τυχαία συνάντηση με 3 άγνωστες σε μένα bloggers, γύρισα στο χρόνο για να κοιτάξω το δικό μου σημάδι στον κυβερνοχώρο. Διάβασα και γέλασα με τα γραφόμενά μου.
Σκέφτηκα, λοιπόν, αφού τονώθηκε η αυταρέσκειά μου διαβάζοντάς με και θαυμάζοντας τις εμπνεύσεις μου, να ξαναρχίσω να γράφω εδώ.
Α, όλα κι όλα! αυτή τη φορά προνόησα. Ειδοποίησα τη φίλη μου την Άννα και εξασφάλισα έναν τουλάχιστον αναγνώστη. Κι αν μου ζητήσει το λόγο (εξαιτίας αυτών που θα διαβάζει εδώ μέσα) θα της πω ότι τα' θελε και τα 'παθε κι ότι από δω και πέρα θα πρέπει να προσέχει τί είδους παράπονα μου κάνει (ότι δεν της έχω δώσει ποτέ να διαβάσει κάτι δικό μου και τέτοια...) Όπως έχω ξαναπεί, τα λάθη πληρώνονται. Αλλά θα της κάνω μια διευκόλυνση (γιατί πάνω απ' όλα, "είμαι αδερφός"!!!). Θα ειδοποιήσω και 1-2 άλλους κοινούς γνωστούς μας για να έχει παρέα και να μοιράζεται το βάρος της ελαφρότητας των κειμένων μου.
Μ' αγαπάς τωρα, δε μ' αγαπάς, Αννιώ μου; :-)

ακούστε τώρα...
Σήμερα θα γίνει έκλειψη ηλίου. Ολική. Αλλά όχι εδώ. Εδώ γίνεται συχνά, σε διάφορα επίπεδα. Στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Είπα για πρώτη φορά μετά από τόσον καιρό, να μην κλείσω χωρίς ακόμη μια άχρηστη πληροφορία. Σας προετοιμάζω για τη συνέχεια...