Σήμερα θα μιλήσω για το αύριο




Αύριο, λοιπόν, είναι Παρασκευή. Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι, αλλά για την ώρα αυτό δε συμβαίνει. Αρχικά, προβλέπεται δύσκολη μέρα στη δουλειά, καθώς θα καλύπτω τρεις θέσεις. (Μα σε όλους τώρα έτυχε να πρέπει να λείψουν...)
Τέλος πάντων. Θα τα καταφέρω. Το μετά είναι το θέμα. Γιατί αν έχει μια ημέρα σαν τη σημερινή ή τη χθεσινή, θα θέλω να πάρω τα βουνά, τα λαγκάδια και τις θάλασσες...Αυτά δεν ξέρω αν θα θέλουν να τα πάρω.
Από την άλλη, η επισκέπτρια που περιμένω, δεν είναι και πολύ σίγουρη αν θέλει να έρθει. Αν έρθει, οκ. Το πρόγραμμα θα κυλήσει από μόνο του. Άμα δεν έρθει...ξέρω. Θα ψάχνω να πνίξω λέξεις και ήχους σε μπύρες, κρασιά και τσίπουρα, θα τρέχω Μαρτιάτικα για το δεύτερο μπάνιο στη θάλασσα και θα σκέφτομαι...
Αυτό το τελευταίο είναι που με ζορίζει περισσότερο.
Λεφτά για ναρκωτικά δεν υπάρχουν. Οι άκρες χαμένες.
Ευτυχώς υπάρχουν οι μουσικές...