Διόρθωση


Στην προηγούμενη δημοσίευση αναφέρθηκαν κάποιοι λίγοι αναγνώστες αυτού του διαδικτυακού ημερολογίου. Σημειώσατε μείον έναν. Σήμερα το ανακάλυψα. Ε, ναι, δεν αδικώ. Είναι τί θέλει ο καθένας να διαβάζει. Είναι γούστο. Δεν είμαι ποιητής, δεν είμαι καλλιτέχνης. Δεν έχω εκείνη τη φλόγα που δημιουργεί ομορφιά ακόμα και μέσα από την ασχήμια. Ίσως μια φορά παλιά.
Τώρα έχω βάψει αρκετά το χαλί της διαδρομής μου κόκκινο (φίλε Θάνο http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=thank&pid=13081#vc)
Κι όχι μόνο από το αίμα της αθωότητάς μου. Έχω σφάξει περισσότερα πράγματα απ' αυτήν. Χαρά, ευαισθησία, ρομαντισμό, καλή πίστη, αισιοδοξία, ανεκτικότητα και πολλά άλλα.
Μαδάω μαργαρίτες για ν' αποφασίσω αν αγαπώ τον άνθρωπο ή όχι.
" Όχι". Κι ένα περισσεύει. Ή μήπως "ναι κι ένα περισσεύει"; Έχει πολλά πέταλα αυτή η μαργαρίτα και κάπου έχασα το μέτρημα.
Είναι και που οι ορμόνες μου άρχισαν να ανεβάζουν τις τιμές τους και τις αισθάνομαι να μου υπαγορεύουν να κάνω αυτό για το οποίο προορίζεται το είδος του ανθρώπου, όπως ισχυρίζονται πολλοί κι όπως επιτάσσει η φύση. Διαιώνιση το ονομάζουν. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όμως, έτσι ή αλλιώς. Μήπως και οι δεινόσαυροι δεν ήταν μέρος της φύσης; Δεν προσπαθούσαν να διαιωνίσουν το είδος τους;
Αιώνες μετά υπάρχουν μόνο σε βιβλία. Σε μουσεία. Σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και δεν είναι μόνο αυτοί.
Από την άλλη υπάρχει ένα σώμα. Μια πάλη ενάντια στο πνεύμα. Για την επιβίωση. Όποιο και να υπερισχύσει, δε θα είναι ένας ο νικητής κι ένας ο χαμένος. Θα είναι δύο χαμένοι.
Αποφάσισα να μην ξαναγράψω εδώ. Ούτε πουθενά αλλού στο νετ, τα εσώψυχά μου. Όσα επέτρεψα να βγουν ως τώρα θα μείνουν εδώ, να τα βλέπω που και που και να γελάω με τη βλακεία μου.
Τα λέμε "φυσικά"...
Καλά να περνάτε όλοι!