Σύνδεση με Παρίσι

Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο. Σύνδεση με Παρίσι.
Κάτι χτύπησε στο παράθυρό μου. Κοίταξα, μα δεν υπήρχε κανένα, πληγωμένο από τη σύγκρουση με το τζάμι, πουλί. Ούτε μια πέτρα. Μόνο ο εγκαταλελλειμένος στο έλεος της αδιαφορίας μου κήπος. Σκουπίδια, ροκανίδια κι αγριόχορτα. Για να μη δέχομαι τη ζήλια των περαστικών. Μου φτάνει η δική μου. Για τις ζωές των άλλων. Για τις διαδρομές τους. Για τα ταξίδια τους. Για το δικό μου μακρινό παρελθόν.
Όλα βαίνουν καλώς. Σε μικρή ηλικία είχα επισκεφτεί έναν ζωολογικό κήπο. Πολλούς δηλαδή, αλλά εκτός από το περιστατικό που μια μαϊμού μου τράβηξε το χέρι, με το οποίο την τάϊζα, από τον αγκώνα (γιατί φορούσα κίτρινο μπουφάν και μάλλον το πέρασε για μπανάνα) μου έχει χαρακτεί στο μυαλό η εικόνα μιας αρκούδας που μόλις είχε αφοδεύσει.
Η πορεία της ζωής μου σε μια εικόνα. Χίλιες λέξεις, από τις οποίες παραθέτω μόνο μερικές. Τί να τάϊζαν την αρκούδα; Υποθέτω, μέλι. (Βατόμουρα, άγρια κορόμηλα, κεράσια, μήλα, αχλάδια, σμέουρα, καρπούς σορβιάς, αγριοφράουλες, βελανίδια, καρπούς οξιάς , αλλά και βόλβους, ρίζες και χόρτα. Μικρά και μεγάλα θηλαστικά, έντομα, μυρμήγκια, βατράχια, σαλιγκάρια, ψάρια και χελώνες- απ' ό,τι λέει στη wikipedia). Καλά αρχίσαμε. Λαχταριστά και ωφέλιμα τα περισσότερα απ' αυτά. Μόνο που με την πάροδο του χρόνου, και τη δική τους πάροδο από το πεπτικό σύστημα της αρκούδας, καταλήγουν στο τρομερό θέαμα των προϊόντων της αφόδευσής τους. Στην εικόνα που μου έμεινε στο μυαλό από τα 3 μου χρόνια. Στο αποτέλεσμα της ζωής μου, στα 30 μου χρόνια.

Τί να πεις...